Complex of Don Juan (Don Juanism)

Αρκετά περίεργο σύμπλεγμα. Δεν συναντάτε συχνά και βρίσκεται στα βάθη της αλυσίδας των κόμπλεξ αλλά τράβηξε επάξια το ενδιαφέρον του M.A.Complex γιαυτό και σας το μεταφέρουμε. Δονζουανισμός, ένα σύμπλεγμα που έχει να κάνει αποκλειστικά με τον άντρα μπλέκοντας λίγο το οιδιπόδειο με το σύμπλεγμα τής Λολίτας. Για τους ψυχαναλυτές το ελατήριο της συμπεριφοράς του δονζουανικού άντρα είναι η μάταιη αναζήτηση της ιδανικής γυναίκας.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το σύμπλεγμα του Δον Ζουάν στον άντρα είναι αντίστοιχο με το σύμπλεγμα της Βρουνχίλδης στη νεαρή κοπέλα: τη Βρουνχίλδη, την κοιμωμένη παρθένα της γερμανικής μυθολογίας, την οποία ξυπνάει ο πολεμιστής με το χρυσό φωτοστέφανο. Στην ουσία, κάτω από τη συμπεριφορά του Δ.Ζ. κρύβεται μια μορφή οιδιπόδειου συμπλέγματος: σε κάθε γυναίκα αναζητά τη μητέρα του και, επειδή δεν τη βρίσκει, την εγκαταλείπει απογοητευμένος. Εγκαταλείποντας κάθε γυναίκα εκδικείται μέσω αυτής τη μητέρα του. Συγχρόνως, βλάπτει τον σύζυγο της μητέρας του, δηλαδή τον ίδιο του τον πατέρα.


Σύμφωνα με τον Γκρεγκόριο Μαρανιόν, ο Δ.Ζ. δεν μπορεί να ειπωθεί παρά μόνο στους κόλπους μιας κοινωνίας με αυστηρούς ηθικούς κανόνες, γιατί είναι από τη φύση του ανυπότακτος: «Όταν το περιβάλλον γίνεται λιγότερο αυστηρό και όταν οι ηθικές απαγορεύσεις εξασθενούν, ο ηρωικός σαγηνευτής εξαφανίζεται. Η σημερινή παρακμή αυτού του ανθρώπινου τύπου δεν είναι παρά μία από τις ειδικές περιπτώσεις του γενικού κανόνα: της βαθμιαίας, αναπόφευκτης εξαφάνισης των μεγάλων αντιπροσωπευτικών ηρώων, που εξαφάνισε ο πολιτισμός. Οι υλικές συνθήκες της σύγχρονης ζωής αποτελούν μια πραγματική άρνηση του δονζουανικού έρωτα».

Ένας τρόπος να βγάλεις φραγκα από τη ΡΟΥΛΕΤΑ η να τα χάσεις ΟΛΑ

Καλησπέρα σε όλα τα κομπλεξικά παιδάκια! ΤΖΟΓΟΣ! Αναμφίβολα τεράστιο κομμάτι ίσως και της καθημερινότητας πολλών από εμάς  και πώς να γίνει και αλλιώς βέβαια από τη στιγμή που και να θες να μείνεις καθαρός κάπου θα πεταχτεί από καμιά γωνία κάνα προπατζίδικο ή κάνα κωλόπαιδο φίλος σου που αυτήν την Κυριακή έχει άλλα 10 ευρώ στην άκρη για να τα χάσει και θέλει να καταστραφεί παρέα με σένα! Αρκετά όμως με την κοινωνική διάσταση του θέματος. Φάση έχει και αυτό αλλά ας αφήσουμε τέτοια ζητήματα στους υπόλοιπους ανίδεους επιστημονικά κομπλεξικούς που γράφουν σε αυτό το μπλογκ και ας περάσουμε στην πεμπτουσία του τζόγου! Αυτή βέβαια δεν είναι άλλη από ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΝΑΛΥΟΥΝ ανίδεοι μικροί τζογαδόροι! Καλό είναι να παίζεις μια στο τόσο ότι να ναι στοιχήματα αλλά όταν τζογάρεις  LIKE A BOSS χρησιμοποιώντας κάποιο μαθηματικό σύστημα τότε τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Ας ασχοληθούμε με την ρουλέτα λοιπόν, από την οποία έχω και κάποια στοιχειώδη εμπειρία αν και σαν γενική στρατηγική αυτά που θα αναφερθούν μπορεί να ακολουθηθούν και σε άλλα τυχερά παιχνίδια (π.χ. Blackjack)!

Η ρουλέτα είναι ένας τροχός με 37 νούμερα από το 0-36 και οι επιλογές στοιχηματισμού είναι πολλές.

Ωστόσο επειδή δεν στοχεύουμε στο τυχαίο ποντάρισμα, θα επικεντρωθούμε στον στοιχηματισμό του τύπου κόκκινο/μαύρο, μονά/ζυγά, αριθμοί 1-18/αριθμοί 19-36. Τα κέρδη σε κάθε στοίχημα είναι ανάλογα του ποσοστού επιτυχίας η καλύτερα ανάλογα του ρίσκου που παίρνει κανείς (όσο πιο χαμηλά ποσοστά επιτυχίας τόσο μεγαλύτερο ρίσκο καθώς και μεγαλύτερα κέρδη σε περίπτωση επιτυχίας). Παραδείγματος χάριν, όταν κάποιος ποντάρει στο μαύρο, το ποσοστό επιτυχίας είναι 50%(αφου τα μισά νούμερα είναι μαύρα και τα άλλα μισά κόκκινα) και αναλόγως αν κερδίσει, παίρνει πίσω το ποσό του στοιχήματος *2. Εμείς θα προσπαθήσουμε να αυξήσουμε τα ποσοστά επιτυχίας όπου είναι δυνατόν και κυρίως να εφαρμόσουμε μια μέθοδο πονταρίσματος η οποία να μας ευνοεί και να μας κάνει να νιώθουμε σχετικά πιο ‘ασφαλής’ όσο βέβαια αυτό γίνεται στον τζόγο. Αυτό είναι και το ζουμί της υπόθεσης! Η μέθοδος του πονταρίσματος! Αφού πρόκειται για παιχνίδι που δεν υπάρχει υποκειμενικότητα στην έκβαση του, τότε η μαγκιά είναι στο πως ποντάρεις! Για να κατανοήσετε βέβαια την στρατηγική πονταρίσματος που θα περιγραφεί, πρέπει πρώτα να γνωρίζετε κάποια στοιχειώδη μαθηματικούλια (αυτά τα που θεωρούσατε βαρετά στα μαθηματικά γενικής παιδείας στην 2^α λυκείου γιατί ποτέ δεν ξέρατε ότι θα σας βοηθήσουν να βγάλετε φράγκα) και συγκεκριμένα το τι είναι η γεωμετρική πρόοδος.

 Η γεωμετρική πρόοδος είναι μια σειρά από αριθμούς που ο ένας προκύπτει μετά τον άλλον ύστερα από πολλαπλασιασμό με έναν συγκεκριμένο αριθμό. Και επειδή ούτε εγώ θα το καταλάβαινα έτσι όπως το εξήγησα, ορίστε τι εννοώ: ας υποθέσουμε ότι ξεκινάμε με τον αριθμό 1 και ορίζουμε κιόλας ως αυτόν τον συγκεκριμένο αριθμό το 2 (με το οποίο θα πολλαπλασιάζεται κάθε αριθμός που προκύπτει για να βγει ο επόμενος). Έτσι έχουμε 1*2=2. Τώρα αν τον αριθμό που προέκυψε, δηλαδή το 2, το πολλαπλασιάσουμε με το 2 τότε προκύπτει ο επόμενος αριθμός της προόδου, δηλαδή το 4 (2*2=4). Συνεχίζοντας, πολλαπλασιάζουμε το 4 με το 2 και θα προκύψει ο επόμενος αριθμός της προόδου, δηλαδή το 8 (4*2=8). Συνολικά δηλαδή στην συγκεκριμένη περίπτωση που ξεκινήσαμε με το 1 και πολλαπλασιάζαμε κάθε αριθμό που προέκυπτε με το 2 οι αριθμοί της γεωμετρικής προόδου που σχηματίζεται, είναι 1,2,4,8,16,32,64,128 κ.ο.κ. Κάθε αριθμός της προόδου προκύπτει αν πολλαπλασιάσουμε τον προηγούμενο του με το 2.

Αφού τώρα ελπίζω καταλάβατε τι εστί γεωμετρική πρόοδος, ας δούμε που μπορεί να χρησιμεύσει η κακομοίρα στο να βγάλετε κάνα ψιλό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον στοιχηματισμό του τύπου κόκκινο/μαύρο που αποτελεί απλή περίπτωση. Όπως είπαμε η μαγκιά είναι κυρίως στο ποντάρισμα. Αφού έχετε καθίσει αναπαυτικά στο τραπέζι της ρουλέτας ξεκινάτε ποντάροντας π.χ. 1 ευρώ στο μαύρο. Είστε άτυχοι όμως και έρχεται κόκκινο. Τώρα λοιπόν είναι που αρχίζει και λειτουργεί η γεωμετρική πρόοδος. Τα διαδοχικά σας πονταρίσματα πρέπει να σχηματίζουν γεωμετρική πρόοδο και έτσι κάθε επόμενο ποντάρισμά σας πρέπει να είναι διπλάσιο του προηγούμενου και να συνεχίσετε να ποντάρετε σε αυτό που είχατε ποντάρει εξ’αρχής. Δηλαδή το επόμενο ποντάρισμά σας πρέπει να είναι 2 ευρώ στο μαύρο. Ας πούμε ότι και τώρα είστε άτυχοι και έρχεται κόκκινος αριθμός. Συνεχίζετε να παίζετε, ποντάροντας 4 ευρώ στο μαύρο (2*2=4). Εάν και τώρα η τύχη σας έχει χεσμένους και έρθει κόκκινο τότε ποντάρετε 8 ευρώ στο μαύρο (4*2=8). Και τώρα ας υποθέσουμε ότι αυτό το γαμημένο μαύρο έρχεται. Αφού έχετε ποντάρει 8 ευρώ με ποσοστό επιτυχίας 50% και επιτύχατε, τότε παίρνετε πίσω 2 φορές τα λεφτά που έχετε παίξει, δηλαδή 16 ευρώ (8*2=16). Ας δούμε τώρα τι έχει παιχτεί λοιπόν μάγκες…στις 4 φορές που έχετε ποντάρει, έχετε συνολικά παίξει 1+2+4+8=15 ευρώ. Παίξατε 15 ευρώ, όμως έχετε πάρει πίσω 16 ευρώ και επομένως έχετε κέρδος ίσο με το αρχικό ποντάρισμα που ήταν 1 ευρώ. Πάντα εάν μετά από αποτυχημένους στοιχηματισμούς στους οποίους τα πονταρίσματα σας σχηματίζουν γεωμετρική πρόοδο στην οποία πολλαπλασιάζων αριθμός είναι το 2, κερδίσετε, παίρνετε πίσω όλα τα χαμένα λεφτά συν το κέρδος που είναι πάντα το αρχικό σας ποντάρισμα (όπως τώρα ήταν το 1). Αυτός είναι και ο λόγος που διπλασιάζουμε το ποντάρισμα κάθε φορά, αφού στοχεύουμε τόσο στο να πάρουμε πίσω τα χαμένα των προηγούμενων γύρων σε μια σειρά από χαμένα στοιχήματα, όσο και στο να βγάλουμε και εκ νέου κέρδος. Κάθε φορά βέβαια που κερδίζετε ξεκινάτε το καινούριο σας ποντάρισμα πάλι από την αρχή (δηλαδή στην συγκεκριμένη περίπτωση από το 1 ευρώ).

 Πέρα όμως από το πώς στοιχηματίζετε, σημασία έχει και το που στοιχηματίζετε. Συγκεκριμένα, ακόμα και αν χάνετε πρέπει να εμμένετε στο αρχικό σας ποντάρισμα (που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το μαύρο). Αυτό δεν το λέω αυθαίρετα και δείτε πώς έχει η φάση: η πιθανότητα π.χ. να έλθει κόκκινο 5 συνεχόμενες φορές ενώ εσείς ποντάρετε μαύρο είναι  0,5*0,5*0,5*0,5*0,5=0,031 δηλαδή 3,1% και από ότι καταλάβατε η πιθανότητα του να έρχεται κόκκινο συνέχεια ενώ ποντάρετε μαύρο είναι πολύ μικρές και γι’ αυτό εμμένουμε στην αρχική μας επιλογή, όχι από συναισθηματισμούς και προαισθήματα, αλλά από καθαρή ανάλυση των πιθανοτήτων. Όσον αφορά τα προαναφερθέντα, τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για πονταρίσματα του τύπου μονά/ζυγά και γενικά όσα έχουν ποσοστό επιτυχίας 50%.

 Πρακτικά βέβαια το ποσοστό επιτυχίας τέτοιων στοιχημάτων δεν είναι ακριβώς 50% αλλά λίγο λιγότερο αφού υπάρχει και ο αριθμός 0 ο οποίος  δεν ανήκει πουθενά και είναι ο φόβος κάθε παίχτη. Λογικό βέβαια αφού αν έρθει, χάνεις είτε έχεις στοιχηματίσει στο μαύρο είτε στο κόκκινο. Γενικά το 0 που υπάρχει στην ρουλέτα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι αυτοί που δημιούργησαν το παιχνίδι ήξεραν καλά να το στήσουν ώστε να πάρουν τις πιθανότητες με το μέρος τους. Γενικά μπορεί όπως τα παρουσίασα όλα να φαίνονται ιδανικά και πως όλα θα πάνε καλά πάντα, αλλά πιστέψτε το γαμημένο το 0 έρχεται που και που όσο και να το υποτιμάτε και τα γαμάει όλα. Επίσης όσο μικρή και αν σας φάνηκε η παραπάνω πιθανότητα να έρθει 5 φορές κόκκινο ενώ ποντάρετε μαύρο (3,1%) ή και το αντίστροφο, να ξέρετε πως γενικά είναι πιθανό να συμβεί και να το έχετε κατά νου. Και αυτό σας το λέω εκ πείρας διότι όταν σου χει έρθει 11 συνεχόμενες φορές το αντίθετο από αυτό που ποντάρεις (και μιλάμε για πιθανότητα  0,05%) και τα χεις χάσει όλα, μαθαίνεις να είσαι κάπως πιο επιφυλακτικός, ειδικά αν μέσα σε αυτό το σερί έρθει και το 0 που πραγματικά είναι awkward φάση. Γενικά το 0 να το έχετε κατά νου και συμβουλή μου είναι πως αν έρθει το 0 καλύτερα θα ήταν να αφήσετε ότι χάσατε και να ξεκινήσετε να ποντάρετε πάλι από την αρχή. Δηλαδή αν έχετε ξεκινήσει ποντάροντας 1 ευρώ όπως πριν και χάσετε και μετά στο ποντάρισμα των 2 ευρώ σας έρθει το 0, τότε μην συνεχίσετε ποντάροντας 4 ευρώ, αλλά κάντε την καρδιά σας πέτρα και ξεκινήστε πάλι από το 1 ευρώ. Καλύτερα να χάσετε λίγα λεφτά που θα τα ρεφάρετε κιόλας μετά, παρά να καταλήξετε να χάσετε ότι έχετε και να φάτε ξενέρα.

Αυτά λοιπόν όσον αφορά την προσέγγιση ‘μαθηματικά και τζόγος’ επί του πρακτέου. Γενικά σκοπός μου δεν ήταν να μάθει κάποιος να παίζει ρουλέτα κατευθείαν μετά το άρθρο, αλλά να σας δείξω ότι η επιστήμη, και ειδικότερα τα μαθηματικά, στα οποία τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία, βρίσκονται για τα καλά γύρω μας και μας κάνουν την ζωή πιο εύκολη. Τώρα όσον αφορά την ρουλέτα, υπάρχουν και άλλοι τρόποι στηχηματισμού και τακτικής και όποιος ενδιαφέρεται στο να ξεκινήσει ενεργά να παίζει (πράγμα που δεν το συνιστώ) μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου να του πω καμιά μπούρδα παραπάνω. Βέβαια απαιτείται προσοχή διότι τέτοια πράγματα δεν είναι για χαζούληδες.

 Καλή μας καταστροφή λοιπόν….

    By:

Τα συνανθρωπευόμενα ζώα

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ yeaaaaaaah, τους αγαπάμε, τους θαυμάζουμε, γιατί όμως; Ο σωστός Ελληναράς θα απάνταγε, μα γιατί ΕΜΕΙΣ δηδαξαμαι φυλοσωφοία, αστρωνωμεία και ώλα τα άλα πράγματα σε όσους ίταν στοις σπυλιαίς! Χμμμ, ασχολίαστο “φίλε” Αιλιναρά, όντως οι αρχαίοι  Έλληνες ήταν πηγή θαυμασμού για πολλά καταρθώματα τους, αλλά μόνο θαυμασμού και τίποτα παραπάνω, καθώς υπήρχαν πτυχές της ζωής τους που πάλι καλά χάθηκαν μαζί με το μεγαλείο τους! Ναι αλλά οι 300 νίκησαν τους μουσουλμάνους στις Θερμοπύλες, ΞΥΠΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ... wait what???ΣΚΑΣΕ, είσαι βλάκας και αμόρφωτος! Τέλος πάντων, επειδή χάνεται το νόημα με τους ηλίθιους αυτό που θέλω να περιγράψω είναι μια από τις κακές συνήθειες των αρχαίων, και συγκεκριμένα διατροφική.

Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι τρώγανε γουρούνια, ντάξει και εμείς τρώμε, αυτό όμως που εμείς δεν τρώμε είναι κουτάβια σκύλων. Το συγκεκριμένο έδεσμα αναφέρεται από τον Αριστοτέλη  ως το φαγητό των φτωχών και των άτιμων! Βέβαια, σύμφωνα με τον Ιπποκράτη στο έργο του “Περί διαίτης” ο σκύλος και ιδιαίτερα το κουτάβι αποτελούσαν ελαφρύ γεύμα κατάλληλο για όσους είχαν θέματα με το στομάχι τους.

Απο την άλλη έχουμε τον φίλο μας τον Γαληνό, ο οποίος στο έργο του “Περί τροφών’’ αναφέρει ότι στην κλασσική Ελλάδα και τα γαϊδούρια ήταν φαγώσιμα. Η μαλακία όμως ήταν ότι το κρέας τους ήταν σκληρό και δύσπεπτο, σε αντίθεση με τα άγρια γαϊδούρια τα οποία ήταν εκλεκτό πιάτο! Εεε προφανώς, το ελευθέρας βοσκής ζώο είναι πολύ πιο νόστιμο από αυτό το οποίο πέθανε από γεράματα, seems legit…

Γενικά, η φάση είναι ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία, έχουμε καταφέρει κάτι πολύ γαμάτο, είμαστε σε χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν ένας πολιτισμός 2.500 χρόνια πριν!  ΓΚΡΕΙΤ ΣΑΚΣΕΣ ΦΕΛΟΟΥ ΓΚΡΕΙΚΣ! Ίσως, αν αρχίζαμε και τρώγαμε ξανά σκυλάκια να άλλαζε κάτι..ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ ΑΙΛΗΝΑΡΑ, μην φανταστείς ότι άμα φας σκύλο θα γίνεις ο νέος Λεωνίδας...(ικανό σε έχω να το πιστεύεις...)

  

Σύνδρομο Θεατρική Ομάδα

Πρώτο άρθρο. Με το καλό. Πάμε κατευθείαν στο θέμα. Τι είναι? Που συμβαίνει? Mε τι έχει να κάνει. Όχι δεν είναι επιστημονικά μελετημένο (προφανώς), προσωπική έμπνευση. Περισσότερο περιγράφει την ιδιοσυγκρασία συγκεκριμένης ομάδας ατόμων.  Έχει να κάνει με τον τρόπο που το άτομο επεξεργάζεται αναλύει και φιλτράρει της πληροφορίες που δέχεται και εν συνεχεία πως αντιδρά.

Σε ποια άτομα αναφέρομαι λοιπόν? 

The story goes like this: μετά από αρκετές γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις, βόλτες, βράδια φοιτητικών διαλογικών μπουρδο-συζητήσεων και οργισμένων hang out άρχισα να παρατηρώ κάτι περίεργο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ναι άργησα άλλα το κατάλαβα?  Όχι δεν εννοώ το αυτονόητο. Μιλάω για το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τα πάντα σοβαρά. Έχουν χιούμορ αλλά τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς. Και κυρίως τα συναισθήματα τους. 

Σε γενικά πλαίσια παρατηρείτε σε άτομα τα οποία συμμετέχουν σε θεατρικές ομάδες (κυρίως φοιτητικές)  χωρίς να θέλω να μειώσω το ταλέντο των παιδιών η την φλόγα τους. Μουαχαχαχα-τέλος. Γιαυτό και επέλεξα να το ονομάσω έτσι. Είναι κάτι που το έχουμε όλοι μέσα μας. Είναι μια τάση αυτοκαταστροφικής συντήρησης (όσο αντιφατικό και αν ακούγετε) και λίγο-πολύ όλοι το βγάζουμε  σαν κόμπλεξ προς τον εαυτό μας. Απλά κάποιοι ΤΟΥ ΓΑΜΑΝ ΤΗ ΜΑΝΑ. Τόσο που γίνετε ενοχλητικό και για τους γύρο. Δηλαδή εντάξει καλά τα λέμε αλλά όταν αρχίζεις να μου μιλάς για την εσωτερική ενδοσκόπηση του αυτανήπαρχτου σου είναι, και την εσωστρεφή αντίθεση σου με το εξουσιαστικό εγώ σου ok! Πάρε και δέκα ξυραφάκια να τα καταπιείς και τρέχα προς το ηλιοβασίλεμα. 

Στα γεγονότα τώρα, έχουμε αρχικά το κόλλημα με σκηνικά και τοπία. Ok, και μένα μου αρέσει να βλέπω ένα παλιό ποδήλατο δίπλα σε χαλασμένα παντζούρια με μια εφημερίδα στο καλαθάκι του αλλά μ αρέσει ... Ξέρεις άπλα μου αρέσει. Δεν γίνετε κάθε ποδήλατο που βλέπω και κάθε ηλιοβασίλεμα να του κάνω λογοτεχνική ψυχανάλυση. Κάποια στιγμή είναι που αρχίζει και στάζει ο εγκέφαλος από τα αυτιά…

Μετά είναι και το σκηνικό αν σου έχει τύχει κι εσένα με τα αστεία/ανέκδοτα. Που βρίσκεσαι σε μια παρέα και λες ένα αστείο τύπου καφρο-ρατσιστικο-μισογύνικο και όλοι γελάνε (ντάξ, κάποιοι δεν γουστάρουν το δέχομαι) και να σκάει αυτός ο ΕΠΙΚΟΣ τυπάκος που θα σου πει «οοο έχεις τριγωνική λογική» ή «οο αυτός δεν είναι αστείο, δεν μπορείς να αναπαράγεις τέτοιες ιδέες . Dafuq? Άρακσε λίγο ρε μεγάλε χιούμορ κάνουμε δεν έχω κάτι ενάντια στους πεινασμένους Αιθίοπες και τις λεσβίες αλλά δεν ζούμε και στην Disneyland...

Ενδιαφέρον αυτό το σύνδρομο όταν μάλιστα ξεδιπλώνετε μέσα στις ερωτικές σχέσεις. Εκεί είναι που έχουμε όργιο υπερβολής και παραφροσύνης  Μια ερωτική σχέση,ναι, χρειάζεται αυτά τα στοιχεία αλλά και πάλι, με μέτρο.  Αν φρικάρεις για το ποδήλατο και τα σύννεφα στον ουρανό τι θα κάνεις όταν αντιμετωπίζεις ένα άτομο που γουστάρεις/αγαπάς/έχεις ερωτευτεί/θέλεις (διάλεξε επιτέλους!). Ακόμη και εκεί χάνει. Ένα άτομο που πάσχει από Σ.Θ.Ο σπάνια θα σου πει ότι άπλα αγαπά κάποιον η είναι ερωτευμένος. Πάντα είναι κάπως αλλιώς. Είναι κάτι «περισσότερο». Πάντα δεν θα μπορεί να στο εξηγήσει με άπλα λόγια.

Είναι το άτομο που δεν μπορεί να δεχτεί κάτι χαλαρά, μια κουβέντα θα πεις και θα αρχίσει να σκαλίζει το εγώ σου, το δικό του, μέχρι να χαθείς κάπου σε τρεις παράλληλες διαστάσεις όπου αυτή η κουβέντα είχε υποθεί αλλιώς και κατά τα λεγόμενα του και σε κάθε μια από αυτές συνέβη κάτι διαφορετικό.

Να σημειωθεί τέλος ότι τα άτομα αυτά έχουν την τάση να χαμογελούν αλλά ΠΟΤΕ «πραγματικά». Αν τους ρωτήσεις πάντα το χαμόγελο κρύβει από πίσω μια θλίψη η μελαγχολία, η κάποιο ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο με ένα μπαλόνι και μια ζωγραφιά. Σεβαστό. ΟΧΙ για κάθε γαμημένη στιγμή της μέρας όμως...

Κλείνω. Γενικά δεν γουστάρουν την φασαρία, τις mainstream εξόδους, λατρεύουν την μελαγχολία, τον ουρανό και τις ασπρόμαυρες photo με μουσικά όργανα. Διαβάζουν Καρυωτάκη και ακούν Monika, πίνουν ελληνικό καφέ η τσάι, έχουν ημερολόγιο, προτιμούν κυρίως Ευρωπαϊκό κινηματογράφο και κράζουν το Hollywood, είναι ήσυχοι και διακριτικοί μέσα σε μια παρέα μέχρι να αποφασίσουν να «ξετυλίξουν το προσωπικό έρεβος της ψυχής τους» με λογία. Overthinking, συναισθήματα αποτυπωμένα από βιβλία ταινίες, ποίηση και θέατρο, βαθυστόχαστες ερωτήσεις/απαντήσεις και το mindfuck σε όλο του το μεγαλείο. 

Αγαπημένη εικόνα,εκφράζει τους παθόντες

Αγαπημένες φράσεις του παθόντος:

«Δεν καταλαβαίνεις. Είναι κάτι περισσότερο»

«Δεν είναι τόσο απλό»

«Δεν μπορείς να με καταλάβεις»

«Είναι δύσκολο για να στο εξηγήσω»

«Συγκρούομαι με τον εαυτό μου»

«Υποκρίνομαι στον εαυτό μου»

«Κρύβω την αλήθεια μου»

«Μου αρέσει ο Παυλίδης»

«Ματώνει η ψυχή μου»

«Κοίτα αυτό το λουλούδι, δεν σε κάνει να θες να κλάψεις?»

«Κουράστηκα με τους ανθρώπους»

«Κάνεις δεν με ακούει»

«Η ζωή μου είναι ένα ψέμα»

«Δεν είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου»

κτλ.....

Όταν είσαι φοιτητής...

Πράγματα που δεν είχα σκεφτεί και δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που απέκτησα τον αξιότιμο τίτλο του φοιτητή. Και έπονται πολλά ακόμη είμαι σίγουρος. Έμαθα λοιπόν ότι: 

• Οι χαρτοπετσέτες είναι πολυτέλεια. Υπάρχει το χαρτί υγείας. Για όλο το σπίτι. 
• Το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία (της τσέπης μου). 
• Τα λεφτά είναι λίγα και τα κεριά πολύτιμα. 
• Ότι μπορώ να μείνω ξύπνιος περισσότερο από ότι πίστευα και μπορώ να κοιμηθώ πολύ περισσότερο από ότι μένω ξύπνιος. 
• Καμία δουλεία δεν είναι ντροπή. 
• Να εκτιμώ οτιδήποτε σπιτικό από τις ζεστές παντόφλες μέχρι το απαίσιο παχύρρευστο κατασκεύασμα που μαγειρεύω και ονομάζω μακαρόνια. 

Ήταν εκεί τις δύσκολε; στιγμές

• Καλύτερα να διψάς παρά να πεινάς. 
• Οι φίλοι είναι πολύτιμοι ειδικά όταν σ ‘αγαπούν, σε στηρίζουν και έχουν λεφτά να σου δανείσουν. 
• Πόσο αργά μπορώ να πιω έναν φραπέ και πόσο γρήγορα μπορώ να φάω ένα σουβλάκι. 
• Ότι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός στις παρτίδες τάβλι που μπορούν να παιχτούν σε μια μέρα. 
• Να εκτιμώ οτιδήποτε είναι τσάμπα. 

ΝΑΙ! Ακόμη και αυτό το τσάμπα

• Την κυρία σφουγγαρίστρα και τον κύριο κουβά. 
• Ότι το χιούμορ είναι κάτι σχετικό. Διαφέρει από άτομο σε άτομο. (Βλέπε εμένα π.χ) 
• Ότι ο κόσμος είναι μικρός. Πολύ μικρός.­­­­ 
• Ποσά πράγματα μπορεί να χωρέσει μια κρέπα. 
• Να κάνω διάφορα αντικείμενα αόρατα (στο μυαλό μου κυρίως) Πχ. Τη στοίβα με τα άπλυτα πιάτα διπλά από τον νεροχύτη μου ή το καλάθι με τα άπλυτα ρούχα. 
• Να εκτιμώ την ηλεκτρική σκούπα. 
• Ο Deliverάς δεν είναι απλά ένας εργαζόμενος. Είναι οικογένεια. 
• Να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να αντιμετωπίζω με χιούμορ, αυτοσυγκράτηση και αρκετές κατάρες την δεκαδική κλίμακα από 4 έως 5. 
• Την αξία του γρήγορου internet. 
• Τέλος ότι η χορτοφαγία είναι απλά άποψη. Η πείνα είναι πραγματικότητα. 

Credits: Αντώνης(για μερικά),Μ.Β.Π(για τον Deliveρά)

Σύμπλεγμα του Μάρτυρα

Αρκετά άγνωστο και σε εμάς τούς ίδιους, το σύμπλεγμα αυτό είναι επιστημονικά επιβαιβεωμένο και υπάρχει γύρω μας. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται:


Στην ψυχολογία, ένα πρόσωπο που έχει το σύμπλεγμα του μάρτυρα, το οποίο μερικές φορές σχετίζετε με τον όρο του θύματος, επιθυμεί την αίσθηση του να είναι μάρτυρας με σκοπό το δικό του καλό, αναζητώντας ταλαιπωρία ή δίωξη, επειδή τροφοδοτεί μια ψυχολογική ανάγκη.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πεποίθηση ότι ο μάρτυρας έχει ξεχωρίσει από το σύνολο, λόγω της εξαιρετικής ικανότητας ή της ακεραιότητας του. Ο θεολόγος Paul Johnson θεωρεί ότι τέτοιες πεποιθήσεις είναι ένα θέμα ανησυχίας για την ψυχική υγεία των κληρικών.

Άλλοι τύποι μαρτυρικών συμπλεγμάτων θέλουν το άτομο να υποβάλει τον εαυτό του εκούσια σε πόνο στο όνομα της αγάπης ή του καθήκοντος. Αυτό έχει παρατηρηθεί σε γυναίκες, ιδίως σε φτωχές οικογένειες, καθώς και σε καταχρηστικές σχέσεις.

Η επιθυμία για το μαρτύριο μερικές φορές θεωρείται μια μορφή μαζοχισμού. Ωστόσο, περιγράφεται ως μία από τις πολλές μορφές  πόνου / ταλαιπωρίας που αναζητούν συμπεριφορές όπως ο ασκητισμός και η μετάνοια.

Σύμπλεγμα του Ιεχωβά

Σήμερα ασχολούμαστε με το παραπάνω σύμπλεγμα. Συμβαίνει γύρο μας, αρκετά συχνά να και τι λένε οι ειδικοί:


Ο όρος «σύμπλεγμα του Ιεχωβά» ("Jehovah complex") χρησιμοποιείται από την αναλυτική ψυχολογία για να περιγράψει έναν τύπο νεύρωσης κατά τον οποίο το άτομο χαρακτηρίζεται από εγωιστική μεγαλομανία. Σύμφωνα με τη σχολή του Γιούνγκ, το άτομο που διακατέχεται από αυτό το κόπλεξ έχει ξεπεράσει πλέον τη φάση του ναρκισσισμού και λατρεύει μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του. Ζει σε μια ψευδαίσθηση προσωπικού μεγαλείου και «παντοδυναμίας».

Συχνά εμφανίζετε σε πολιτικούς, βασιλιάδες,  μονάρχες γενικά 

σε άτομα τα οποία σχετίζονται με την εξουσία και τη δύναμη. 

Ο όρος αυτός φαίνεται ότι βασίζεται στην προσέγγιση πως ο Ιεχωβάς, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, εμφανίζεται ως αιμοβόρος και γενοκτόνος, ο οποίος δεν ανέχεται τη λατρεία κανενός άλλου θεού.


source: wikipedia,noesi,google

Άκου ανθρωπάκο: Τι παίζει με αυτό το section?

Άκου ανθρωπάκο. Εμπνευσμένο από το ομώνυμο
βιβλίο του Reich, το section θα ασχοληθεί κυρίως
με τον "ανθρωπάκο",την κοινωνία και το πως τη βιώνει 

εγκεφαλικά και ψυχολογικά.

Γράφουμε λοιπόν για κοινωνικά/ψυχολογικά 

φαινόμενα και καταστάσεις, ψυχολογία του ποδαριού,
κοινωνικές ομάδες (αποδεκτές η μη),
εκκεντρικές συμπεριφορές, profiling κλπ κλπ. 

Ότι κάνει πάνω κάτω ο "ανθρωπάκος" για να γίνει/η και όχι
κοινωνικά αρεστός-αποδεκτός. Κριτική και σάτιρα,φαεινές ιδέες
με στόχο το άτομο και όποτε αυτό είναι δυνατό από τη σκοπιά
κάποιου επιστημονικά αποδεκτού συμπλέγματος (Complex). 

Αυτά από 'μένα, σύντομα κοντά σας με νέο άρθρο...

Σουβλάκι vs Καλαμάκι

   Άπειροι τσακωμοί για το συγκεκριμένο θέμα, οι Αθηναίοι υποστηρίζουμε οτι το ξυλάκι με κρέας πάνω του λέγεται καλαμάκι, οι Θεσσαλονικείς οτι λέγεται σουβλάκι. Το ζήτημα είναι ύψηστης σημασίας, για το λόγο αυτό αποφάσισα να κάνω μια ανασκόπηση στην ιστορία για να δούμε εν τέλει ποιά ονομασία είναι η σωστή! Θα ήθελα να σας ενημερώσω οτι ο συνιρμός είναι καθαρά προσωπικός, οπότε δεν βγάζει ιδαίτερο νόημα, άλλα είναι σαφώς πιό εκπαιδευτικός απο τις υπόλοιπες αντιλήψεις περι του θέματος (αν κάποιος θιχτεί ξέρει πολύ καλά οτι τον γράφω στο πούτσο μου,οι απόψεις μου δεν εκπροσωπουν απαραίτητα το ASM)!

  Όλοι έχουμε στο μυαλό μας ‘’άτομα’’ απο την ιστορία που έγιναν σουβλάκια/καλαμάκια . Το παλούκωμα ή ανασκολπισμός ήταν και είναι (για κάποιες κοπέλες αλλά και αγοράκια) μία μέθοδος βασανιστικού θανάντου! Πιό συγκεκριμένα στο παρελθόν αποτελούσε θανατική τιμωρία και όχι ατύχημα την ώρα της μαλακίας. Ας το δούμε όμως καθαρά ιστορικά, ο ανασκολοπισμός είναι αρχαία μέθοδος εκτέλεσης, καθώς άρχισε να χρησιμοποιείται στην αρχαία Περσία: ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο 'Δαρείος ο Α΄ παλούκωσε 3.000 Βαβυλώνιους όταν κατέκτησε τη Βαβυλώνα. Αν και παραμερίστηκε στα χρόνια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας, δίνοντας τη θέση του στη σταύρωση, παρά ταύτα χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην Ευρώπη κατά το Μεσαίωνα. Γνωστός ειναι ο θρύλος του Βλάντ του Παλουκωτή ή αλλιώς Κόμη Ντράκουλα, όμως και ο Ιβάν ο Τρομερός χρησιμοποίησε εκτεταμένα αυτή τη μέθοδο εκτέλεσης.

(Κόμης Ντράκουλας στον ρόλο του χασάπη)

  Άξιζει να δώσουμε λίγη προσοχή πάντως, στο πως φτιάχναν τότε τα ‘’σουβλάκια-καλαμάκια ανθρώπους’’. Το 1813 ταξιδεύει στην Οθωμανική αυτοκρατορία  ένας Βρετανός γιατρός, ο Charles Luis Merion και μας περιγράφει την εκτέλεση δια παλουκώματος ενός βοιδοκλέφτη. Όπως μας περιγράφει ο δόκτωρας, έδεναν τον τον κατάδικο μπρούμυτα σε ένα σαμάρι και , για να διευκολύνουν την είσοδο του παλουκιού, έκαναν στον κώλο του θύματος μια τομή με ξυράφι! Εν συνεχεία, έχωναν το τεράστιο παλούκι με δύναμη μες τον κώλο του (το οποίο δεν ήταν καν αιχμηρό) και το κοπανούσαν με ένα σφυρί μέχρι να βγεί από κάποιο σημείο πιο ψηλά. Σε κάποιους το παλούκι έβγαινε απο το λαιμό, σε αυτόν που είδε ο Charles βγήκε απο το δεξί πλευρό. Αμέσως μετά, το έλυναν απο το σαμάρι και ενώ ήταν ακόμα ζωντανός τον έστηναν όρθιο και τον παράταγαν καρφωμένο σε σημείο που τον έβλεπε ο κόσμος(παραδειγματισμός και καλά).

   Είναι φανερό οτι δύο είναι οι λόγοι για να επιβάλεις ένα τέτοιο θάνατο σε κάποιον, 1^ον είναι ο παραδειγματισμός και ο φόβος της τιμωρίας. Πάραυτα, ακόμα και αν τους έστηναν στις εισόδους των πόλεων, οι αρχές δεν ήταν αμερόλυπτες στην Οθωμανική αυτοκρατορία π.χ και οι πιο μεγάλοι εγκληματίες (Τούρκοι) αποκεφαλίζονταν, το παλούκωμα ήταν ‘’προνόμιο’’ των γνωστών μειονοτήτων!!! Απο την άλλη, ο 2^ος λόγος είναι η διαστροφή, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, οι τύποι ή γουστάραν τον πούτσο και λόγο της εποχής δεν μπορούσαν να τον φάνε, ή θέλαν τόσο να γαμήσουν κάποια –ο και δεν τους καθόταν κανείς, εδώ είναι που κολλάει η αγαμία σκοτώνει...

Τώρα που ήμαστε καλά πληροφορημένοι τι έπαιζε παλιά με τα σουβλάκια, πρέπει να δούμε ποιός έχει δίκιο τελικά. Λοιπόν, υποθέτω οτι το παλούκι μετονομάστηκε σε σούβλα άρα αυτο το μικρο πράγμα που τρώμε εύλογα λέγεται σουβλάκι, απο την άλλη και το καλαμάκι δεν είναι λάθος γιατί καλάμι ήταν 

    αυτό :   

                                                

πριν γίνει αυτο

Οπότε μάλλον το πρώτο μπορεί να χωθεί σε κώλο το δεύτερο κάπως δύσκολο..Θεσσαλονικείς λυπάμαι, αν και είστε καλά παιδιά ούτε εδώ έχετε δίκιο, ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΒΛΑΚΟΣΥΖΗΤΗΣΗ!!! Ααα και      
    

άμα ξαναδώ τίποτα τέτοιο:

                                                                             

πάρτε ξυράφι κάντε την τομή που είπαμε και οοοοοοολο μέσα!

  Κλείνοντας θα δώσω μια συμβουλή σε άντρες και γυναίκες σύμφωνα με τα παραπάνω..ΓΥΝΑΙΚΕΣ,να κάθεστε πιο συχνά στους άντρες για να μην ξαναεπαναληφθεί η ιστορία! ΑΝΤΡΕΣ, αν σκέφτεστε να δοκιμάσετε να βάλετε κάτι στον κώλο σας προσέχετε μην την πατήσετε όπως ο βοιδοκλέφτης και σας βγεί απο τα πλευρά, στοχεύστε σωστά για να σας βγει από το λαιμό!!!

by: