Σύνδρομο Θεατρική Ομάδα

Πρώτο άρθρο. Με το καλό. Πάμε κατευθείαν στο θέμα. Τι είναι? Που συμβαίνει? Mε τι έχει να κάνει. Όχι δεν είναι επιστημονικά μελετημένο (προφανώς), προσωπική έμπνευση. Περισσότερο περιγράφει την ιδιοσυγκρασία συγκεκριμένης ομάδας ατόμων.  Έχει να κάνει με τον τρόπο που το άτομο επεξεργάζεται αναλύει και φιλτράρει της πληροφορίες που δέχεται και εν συνεχεία πως αντιδρά.

Σε ποια άτομα αναφέρομαι λοιπόν? 

The story goes like this: μετά από αρκετές γνωριμίες, φιλίες, σχέσεις, βόλτες, βράδια φοιτητικών διαλογικών μπουρδο-συζητήσεων και οργισμένων hang out άρχισα να παρατηρώ κάτι περίεργο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ναι άργησα άλλα το κατάλαβα?  Όχι δεν εννοώ το αυτονόητο. Μιλάω για το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τα πάντα σοβαρά. Έχουν χιούμορ αλλά τα παίρνουν όλα τοις μετρητοίς. Και κυρίως τα συναισθήματα τους. 

Σε γενικά πλαίσια παρατηρείτε σε άτομα τα οποία συμμετέχουν σε θεατρικές ομάδες (κυρίως φοιτητικές)  χωρίς να θέλω να μειώσω το ταλέντο των παιδιών η την φλόγα τους. Μουαχαχαχα-τέλος. Γιαυτό και επέλεξα να το ονομάσω έτσι. Είναι κάτι που το έχουμε όλοι μέσα μας. Είναι μια τάση αυτοκαταστροφικής συντήρησης (όσο αντιφατικό και αν ακούγετε) και λίγο-πολύ όλοι το βγάζουμε  σαν κόμπλεξ προς τον εαυτό μας. Απλά κάποιοι ΤΟΥ ΓΑΜΑΝ ΤΗ ΜΑΝΑ. Τόσο που γίνετε ενοχλητικό και για τους γύρο. Δηλαδή εντάξει καλά τα λέμε αλλά όταν αρχίζεις να μου μιλάς για την εσωτερική ενδοσκόπηση του αυτανήπαρχτου σου είναι, και την εσωστρεφή αντίθεση σου με το εξουσιαστικό εγώ σου ok! Πάρε και δέκα ξυραφάκια να τα καταπιείς και τρέχα προς το ηλιοβασίλεμα. 

Στα γεγονότα τώρα, έχουμε αρχικά το κόλλημα με σκηνικά και τοπία. Ok, και μένα μου αρέσει να βλέπω ένα παλιό ποδήλατο δίπλα σε χαλασμένα παντζούρια με μια εφημερίδα στο καλαθάκι του αλλά μ αρέσει ... Ξέρεις άπλα μου αρέσει. Δεν γίνετε κάθε ποδήλατο που βλέπω και κάθε ηλιοβασίλεμα να του κάνω λογοτεχνική ψυχανάλυση. Κάποια στιγμή είναι που αρχίζει και στάζει ο εγκέφαλος από τα αυτιά…

Μετά είναι και το σκηνικό αν σου έχει τύχει κι εσένα με τα αστεία/ανέκδοτα. Που βρίσκεσαι σε μια παρέα και λες ένα αστείο τύπου καφρο-ρατσιστικο-μισογύνικο και όλοι γελάνε (ντάξ, κάποιοι δεν γουστάρουν το δέχομαι) και να σκάει αυτός ο ΕΠΙΚΟΣ τυπάκος που θα σου πει «οοο έχεις τριγωνική λογική» ή «οο αυτός δεν είναι αστείο, δεν μπορείς να αναπαράγεις τέτοιες ιδέες . Dafuq? Άρακσε λίγο ρε μεγάλε χιούμορ κάνουμε δεν έχω κάτι ενάντια στους πεινασμένους Αιθίοπες και τις λεσβίες αλλά δεν ζούμε και στην Disneyland...

Ενδιαφέρον αυτό το σύνδρομο όταν μάλιστα ξεδιπλώνετε μέσα στις ερωτικές σχέσεις. Εκεί είναι που έχουμε όργιο υπερβολής και παραφροσύνης  Μια ερωτική σχέση,ναι, χρειάζεται αυτά τα στοιχεία αλλά και πάλι, με μέτρο.  Αν φρικάρεις για το ποδήλατο και τα σύννεφα στον ουρανό τι θα κάνεις όταν αντιμετωπίζεις ένα άτομο που γουστάρεις/αγαπάς/έχεις ερωτευτεί/θέλεις (διάλεξε επιτέλους!). Ακόμη και εκεί χάνει. Ένα άτομο που πάσχει από Σ.Θ.Ο σπάνια θα σου πει ότι άπλα αγαπά κάποιον η είναι ερωτευμένος. Πάντα είναι κάπως αλλιώς. Είναι κάτι «περισσότερο». Πάντα δεν θα μπορεί να στο εξηγήσει με άπλα λόγια.

Είναι το άτομο που δεν μπορεί να δεχτεί κάτι χαλαρά, μια κουβέντα θα πεις και θα αρχίσει να σκαλίζει το εγώ σου, το δικό του, μέχρι να χαθείς κάπου σε τρεις παράλληλες διαστάσεις όπου αυτή η κουβέντα είχε υποθεί αλλιώς και κατά τα λεγόμενα του και σε κάθε μια από αυτές συνέβη κάτι διαφορετικό.

Να σημειωθεί τέλος ότι τα άτομα αυτά έχουν την τάση να χαμογελούν αλλά ΠΟΤΕ «πραγματικά». Αν τους ρωτήσεις πάντα το χαμόγελο κρύβει από πίσω μια θλίψη η μελαγχολία, η κάποιο ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο με ένα μπαλόνι και μια ζωγραφιά. Σεβαστό. ΟΧΙ για κάθε γαμημένη στιγμή της μέρας όμως...

Κλείνω. Γενικά δεν γουστάρουν την φασαρία, τις mainstream εξόδους, λατρεύουν την μελαγχολία, τον ουρανό και τις ασπρόμαυρες photo με μουσικά όργανα. Διαβάζουν Καρυωτάκη και ακούν Monika, πίνουν ελληνικό καφέ η τσάι, έχουν ημερολόγιο, προτιμούν κυρίως Ευρωπαϊκό κινηματογράφο και κράζουν το Hollywood, είναι ήσυχοι και διακριτικοί μέσα σε μια παρέα μέχρι να αποφασίσουν να «ξετυλίξουν το προσωπικό έρεβος της ψυχής τους» με λογία. Overthinking, συναισθήματα αποτυπωμένα από βιβλία ταινίες, ποίηση και θέατρο, βαθυστόχαστες ερωτήσεις/απαντήσεις και το mindfuck σε όλο του το μεγαλείο. 

Αγαπημένη εικόνα,εκφράζει τους παθόντες

Αγαπημένες φράσεις του παθόντος:

«Δεν καταλαβαίνεις. Είναι κάτι περισσότερο»

«Δεν είναι τόσο απλό»

«Δεν μπορείς να με καταλάβεις»

«Είναι δύσκολο για να στο εξηγήσω»

«Συγκρούομαι με τον εαυτό μου»

«Υποκρίνομαι στον εαυτό μου»

«Κρύβω την αλήθεια μου»

«Μου αρέσει ο Παυλίδης»

«Ματώνει η ψυχή μου»

«Κοίτα αυτό το λουλούδι, δεν σε κάνει να θες να κλάψεις?»

«Κουράστηκα με τους ανθρώπους»

«Κάνεις δεν με ακούει»

«Η ζωή μου είναι ένα ψέμα»

«Δεν είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου»

κτλ.....